Orhan Veli Kanık (13 Nisan 1914 – 14 Kasım 1950), Türk şair. Melih Cevdet ve Oktay Rifat'la birlikte Garip Akımı'nın kurucularındandır. Şiirde ölçü, uyak ve sanatlı söyleyişlere karşıydı. Orhan Veli, her şeyin şiire konu olabileceğini savunmuştur.

Çocukluğu İstanbul'un Cihangir ve Beykoz semtlerinde geçti. İlkokulu Galatasaray Lisesi'nde yatılı olarak okudu. Babasının Cumhurbaşkanlığı Bando Şefi olması üzerine dördüncü sınıfta iken ailesi İstanbul'dan ayrılınca Ankara Gazi Okulu'na geçti ve ertesi sene Ankara Erkek Lisesi'ne başladı.

En yakın arkadaşlarından Oktay Rıfat , Melih Cevdet ile 16 yaşında tanıştı. Bu iki arkadaşıyla birlikte lise yıllarında hazırladığı Sesimiz dergisinde ilk yazılarını yayımladı.

1933 yılında liseyi bitirdikten sonra İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi, Felsefe Bölümü'ne başladı. Ancak, 1935 yılında okuldan ayrılarak yüksek öğrenimini yarıda bıraktı.

Şair, 1936’da Ankara’ya döndü. Askere gidene kadar PTT Genel Müdürlüğü Telgraf İşleri Reisliği Milletlerarası Nizamlar Bürosunda memurluk yaptı. Bu arada ilk şiirlerini 1936 yılı Aralık ayında Varlık Dergisi'nde Mehmet Ali Sel adı ile yayınladı. 1941’de lise arkadaşları Oktay Rıfat ve Melih Cevdet Anday ile birlikte Garip adlı şiir kitabını çıkartarak Garip Şiir Akımının öncülerinden oldu. Şiirlerinde yalın bir halk dili kullandı, yergi ve gülmeceden yararlanarak, sıradan yaşantıların şiirinin de yazılabileceğini gösterdi.

İkinci Dünya Savaşı nedeniyle askerlik uzatıldığı için 4 yıl askerlik yaptı. Askerlikten döndükten sonra 2 yıl kadar Ankara’da Milli Eğitim Bakanlığı Tercüme Bürosu’nda çalıştı. Azra Erhat, Oktay Rıfat, Erol Güney ile ortak çeviriler yaptı. Ancak 1947’de bakanlıktaki “antidemokratik hava” nedeniyle Tercüme Bürosu’ndaki görevinden istifa etti.

Mehmet Ali Aybar’ın yayımladığı Hür ve Zincirli Hürriyet gazetelerinde eleştiriler, kültür ve sanat üzerine yazılar yazdı. La Fontaine’in masallarını şiirsel bir dille Türkçeleştirdi. Nasrettin Hoca öykülerini de şiire dönüştürdü.

1 Ocak 1949 tarihinden itibaren on beş günde bir yayımlanan Yaprak dergisini çıkarmaya başladı. 28 sayıyı tamamen kendi çabası ile çıkardı. 15 Haziran 1950'ye kadar yayımlanan bu dergiyi parasal güçlükler nedeniyle yayımlayamaz olunca Ankara'dan ayrılıp, İstanbul'a döndü.

1950 sonbaharında, bir haftalığına geldiği Ankara'da, 10 Kasım 1950 gecesinde, yolda, onarım için kazılmış bir çukura kafa üstü düşerek yaralandı. İstanbul'a döndükten sonra, bir arkadaşının evindeyken, durumu birdenbire kötüleştiği için kaldırıldığı Cerrahpaşa Hastanesi'nde, 14 Kasım 1950 tarihinde beyin kanamasından öldü. Ölümü, Türkiye'de o güne kadar hiçbir şairin ölümünde görülmemiş bir yankı buldu. Orhan Veli Kanık geniş katılımlı bir cenaze töreninin ardından Rumelihisarı Mezarlığı'nda toprağa verilmiştir. Eserleri:

• Garip (1941 – Oktay Rifat ve Melih Cevdet ile birlikte)
• Garip (1945 – Yalnız kendi şiirlerinden oluşan genişletilmiş 2. baskı)
• Vazgeçemediğim (1945)
• Destan Gibi (1946)
• Yenisi (1947)
• Karşı (1949)
• Bütün Şiirleri (Adam Yayınları, 1951 – 1975)
  
  
  
  
  
  İstanbul´u dinliyorum, gözlerim kapalı
  Önce hafiften bir rüzgar esiyor;
  Yavaş yavaş sallanıyor
  Yapraklar ağaçlarda;
  Uzaklarda, çok uzaklarda,
  Sucuların hiç durmayan çıngırakları
  İstanbul´u dinliyorum, gözlerim kapalı.
  
  İstanbul´u dinliyorum, gözlerim kapalı;
  Kuşlar geçiyor, derken;
  Yükseklerden, sürü sürü, çığlık çığlık.
  Ağlar çekiliyor dalyanlarda;
  Bir kadının suya değiyor ayakları;
  İstanbul´u dinliyorum, gözlerim kapalı.
  
  İstanbul´u dinliyorum, gözlerim kapalı;
  Serin serin Kapalıçarşı
  Cıvıl cıvıl Mahmutpaşa
  Güvercin dolu avlular
  Çekiç sesleri geliyor doklardan
  Güzelim bahar rüzgarında ter kokuları;
  İstanbul´u dinliyorum, gözlerim kapalı.
  
  İstanbul´u dinliyorum, gözlerim kapalı;
  Başımda eski alemlerin sarhoşluğu
  Loş kayıkhaneleriyle bir yalı;
  Dinmiş lodosların uğultusu içinde
  İstanbul´u dinliyorum, gözlerim kapalı.
  
  İstanbul´u dinliyorum, gözlerim kapalı;
  Bir yosma geçiyor kaldırımdan;
  Küfürler, şarkılar, türküler, laf atmalar.
  Bir şey düşüyor elinden yere;
  Bir gül olmalı;
  İstanbul´u dinliyorum, gözlerim kapalı.
  
  İstanbul´u dinliyorum, gözlerim kapalı;
  Bir kuş çırpınıyor eteklerinde;
  Alnın sıcak mı, değil mi, biliyorum;
  Dudakların ıslak mı, değil mi, biliyorum;
  Beyaz bir ay doğuyor fıstıkların arkasından
  Kalbinin vuruşundan anlıyorum;
  İstanbul´u dinliyorum.

KAYNAK :   Vikipedi, özgür ansiklopedi